Przejdź do głównej zawartości

Paralityk...

Wtem jacyś ludzie niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc z powodu tłumu w żaden sposób przynieść go, wyszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem w sam środek przed Jezusa. On widząc ich wiarę, rzekł: „Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy”. (Łk 5, 18-20)




Dobrze, że ten chory człowiek nie był sam... Znalazło się kilku ludzi (przyjaciół? a może tylko przypadkowych sąsiadów?), którzy nie zniechęcając się przeszkodami, zdołali zanieść go przed Tego, który mógł mu pomóc. Według ich wiary... 
Sparaliżowany człowiek - na duszy i ciele - bez pomocy innych nie da rady...

Myślę dziś z jednej strony o tych, którzy w różnych momentach, bardziej lub mniej trudnych, nie zważali na różne przeciwności i zwyczajnie nieśli mnie wtedy, gdy sama iść nie umiałam... Z niezłomną wiarą! Różne "nosze" stosowali - dobre słowo, radę, ale przede wszystkim modlitwę. Bez tego nie dałabym rady... Dziękuję dziś za nich...

Ale myślę też o tych, o których wiem, że takiej pomocy potrzebują... Modlę się za nich...
***
Gdyby ktoś z zaglądających tutaj zechciałby, choć przez chwilę, być takim właśnie człowiekiem niosącym nosze - proszę o modlitewne westchnięcie w intencji mojej znajomej - E., która walczy teraz z rakowymi przerzutami... Dziękuję!

Etykiety

Etykiety:

Komentarze

  1. Sabina10 grudnia 2013 09:56

    Nie tak dawno moja przyjaciółka odeszła do Pana po długiej walce z chorobą nowotworową. Wiem, jak bardzo potrzebne jest wsparcie : modlitwa, dobre słowo, ale także obecność w ciszy. Obiecuję modlitwę w intencji Twojej znajomej. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Boże Ciało...

Zapach piwonii niezmiennie kojarzy mi się z procesją Bożego Ciała... Wsłuchuję się dziś w słowa pięknej homilii Jałmużnika Papieskiego, wygłoszonej wprawdzie jakiś czas temu, ale jak ulał pasującej do dzisiejszego święta. Warto poczytać i przemedytować: Szedłem za Tobą, Panie Jezu, w Hostii utajonym… I tak idąc za Tobą ulicami naszego miasta myślałem o tym, jak Ty nie mieścisz się w kościele. Jak bardzo pragniesz z niego wychodzić, żeby brać udział w naszym codziennym życiu. W moim życiu. Pan idzie z nieba… Zagrody nasze widzieć przychodzi, i jak się Jego dzieciom powodzi. Największy Skarb, jaki mamy w Kościele, to Najświętszy Sakrament. To Twoja Obecność pod postaciami chleba i wina. Prostszych znaków nie da się już wymyślić. Garść mąki, kropla wody, słowa kapłana – świętego lub nie, i stajesz się obecny wtedy, kiedy my chcemy! Kiedy my Cię przywołujemy na ołtarz. Co za pokora i posłuszeństwo?! Możemy się Tobą karmić, adorować lub… nie zwracać na Ciebie uwagi nawet p...
8 komentarzy
Czytaj więcej

Jak dziecko...

Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego (Mk 10,15) Mała Miriam i Jej mama Anna... Przyjąć "jak dziecko" ... Czyli jak? No tak jak tylko małe dziecko potrafi: ufnie, prosto, bez tysiąca wątpliwości, kombinowania... Całym sobą... Z zapałem i radością...Z umiejętnością zachwytu najbardziej oczywistymi dla poważnych "dorosłych" sprawami... Bez rutyny i zniechęcenia... Stać się jak dziecko - to przepustka do bram królestwa Bożego :-) Niełatwo ją zdobyć, ale warto się starać! *** Cieszyłam się - może choć trochę jak dziecko, i podziwiałam dzieła Stwórcy, podczas dzisiejszego spaceru, w odwiedziny do przyjaciół. Bo jak tu się nie cieszyć, kiedy po drodze można takie cuda oglądać:
9 komentarzy
Czytaj więcej

Listopadowe świętowanie....

"...życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy, * i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, * znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie." (prefacja z Mszy za zmarłych) Te słowa to dla mnie swoiste motto przeżywania listopadowych świąt.... Zawsze, ilekroć słyszę je odmawiane w czasie Mszy za zmarłych, wzruszają mnie... Dlaczego? Dlatego, że za każdym razem uświadamiają mi na nowo, gdzie i po co idę... I podsycają tęsknotę, by TAM dotrzeć i żyć na wieki! Bo życie zmienia się, ale się NIE KOŃCZY Modlę się dziś za tych, których życie już się zmieniło, a którzy jeszcze przygotowują się do wejścia TAM... I modlę się do tych, którzy, jak wierzę, już TAM na mnie czekają. Moi prywatni święci. .. (pisałam o nich rok temu). I śpiewam jedną z piękniejszych pieśni, w przepięknej aranżacji i wykonaniu:
6 komentarzy
Czytaj więcej