Przejdź do głównej zawartości

Patrzeć na serce....

Pan rzekł do Samuela: „Nie zważaj ani na jego wygląd, ani na wysoki wzrost, gdyż nie wybrałem go, nie tak bowiem człowiek widzi jak widzi Bóg, bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce” (1 Sm 16, 7)


Jak bardzo Boże spojrzenie jest różne od mojego... Tak łatwo przychodzi mi oceniać ludzi po tym, co widzę i słyszę... Trzeba patrzeć sercem - aby móc zobaczyć czyjeś serce...
Z drugiej strony zadziwia mnie dziś znowu po ludzku niepojęta logika Boża: skoro ON wnikliwie patrzy na moje serce, to widzi wszystko, nawet to, czego ja nie widzę (albo nie chcę widzieć...) - a mimo to kocha mnie jak nikt inny, i nigdy nie przestanie, choćby nie wiem co tam zobaczył...

W tym kontekście - patrzenia głębiej, nie tylko na to co widoczne - myślę dziś o moich  ś.p. Babciach... Jak zamykam oczy, to widzę je dokładnie, jak na zdjęciu. I w pamięci pojawiają się okruchy wspomnień, które są jak kolorowe szkiełka tworzące piękny witraż - okno, przez które widzę więcej niż to, co dla oczu widoczne...

  • Babcia A. - urodziłam się w dzień jej imienin :-) Widzę prostą, nieuczoną kobietę, pochyloną coraz bardziej w miarę upływu lat, w chustce na głowie (miała ich dużo, różnych - w kwiatki były najładniejsze, i tymi lubiłam się bawić, przymierzać. Pozwalała mi na to. A nawet jedną z nich dostałam kiedyś na zawsze!). Czuję też smak najlepszego na świecie rosołu z domowym makaronem oraz drożdżowego placka z marmoladą... Jak wyjeżdżaliśmy od niej do domu, bagażnik był zawsze pełen wiejskich specjałów. Miała marną rencinę, a zawsze coś tam dla wnuków uciułała i na pożegnanie do kieszeni wcisnęła... Była 11 lat młodsza od dziadka i dokładnie 11 lat po nim zmarła...
  • Babcia E. - ją odwiedzałam częściej, bo w tym samym mieście mieszkała. Pani profesor, lekarz.... Na jej witrażu widzę: książki (czytała w każdej wolnej chwili, do końca życia otaczały ją książki, nawet jak już czytać nie mogła, to pod koniec życia, półprzytomna, mocno ściskała w ręce otwartą książkę...); ręczne robótki - piękne krzyżykowe hafty, swetry misternie przerabiane na drutach; pianino (nieczęsto można było namówić ją na zagranie czegoś... Obowiązkowo w czasie Wigilii - kolędy śpiewaliśmy zawsze przy akompaniamencie jej gry); spacery (bliższe - do parku, i dalsze - małe wyprawy za miasto lub w okolicę); wakacje (zabierała nas zawsze na jakiś fragment wakacji - najczęściej nad morze...); ogród (przy domu - pełen kwiatów i owocowych drzew... Jak było ciepło, to tam piło się popołudniową kawę czy herbatę, albo po prostu siedziało, rozmawiało... Takiej czereśni jak w babcinym ogródku nie było i nie ma nigdzie...). Odeszła w 65. rocznicę swojego ślubu z dziadkiem, który w niebie czekał na nią ponad 15 lat...
I mogłabym tak długo... To tylko niektóre z tysięcy kolorowych szkiełek... ON zna je wszystkie, i niech Babciom wynagrodzi obficie za ich serce!

Etykiety

Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Boże Ciało...

Zapach piwonii niezmiennie kojarzy mi się z procesją Bożego Ciała... Wsłuchuję się dziś w słowa pięknej homilii Jałmużnika Papieskiego, wygłoszonej wprawdzie jakiś czas temu, ale jak ulał pasującej do dzisiejszego święta. Warto poczytać i przemedytować: Szedłem za Tobą, Panie Jezu, w Hostii utajonym… I tak idąc za Tobą ulicami naszego miasta myślałem o tym, jak Ty nie mieścisz się w kościele. Jak bardzo pragniesz z niego wychodzić, żeby brać udział w naszym codziennym życiu. W moim życiu. Pan idzie z nieba… Zagrody nasze widzieć przychodzi, i jak się Jego dzieciom powodzi. Największy Skarb, jaki mamy w Kościele, to Najświętszy Sakrament. To Twoja Obecność pod postaciami chleba i wina. Prostszych znaków nie da się już wymyślić. Garść mąki, kropla wody, słowa kapłana – świętego lub nie, i stajesz się obecny wtedy, kiedy my chcemy! Kiedy my Cię przywołujemy na ołtarz. Co za pokora i posłuszeństwo?! Możemy się Tobą karmić, adorować lub… nie zwracać na Ciebie uwagi nawet p...
8 komentarzy
Czytaj więcej

Jak dziecko...

Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego (Mk 10,15) Mała Miriam i Jej mama Anna... Przyjąć "jak dziecko" ... Czyli jak? No tak jak tylko małe dziecko potrafi: ufnie, prosto, bez tysiąca wątpliwości, kombinowania... Całym sobą... Z zapałem i radością...Z umiejętnością zachwytu najbardziej oczywistymi dla poważnych "dorosłych" sprawami... Bez rutyny i zniechęcenia... Stać się jak dziecko - to przepustka do bram królestwa Bożego :-) Niełatwo ją zdobyć, ale warto się starać! *** Cieszyłam się - może choć trochę jak dziecko, i podziwiałam dzieła Stwórcy, podczas dzisiejszego spaceru, w odwiedziny do przyjaciół. Bo jak tu się nie cieszyć, kiedy po drodze można takie cuda oglądać:
9 komentarzy
Czytaj więcej

Listopadowe świętowanie....

"...życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy, * i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, * znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie." (prefacja z Mszy za zmarłych) Te słowa to dla mnie swoiste motto przeżywania listopadowych świąt.... Zawsze, ilekroć słyszę je odmawiane w czasie Mszy za zmarłych, wzruszają mnie... Dlaczego? Dlatego, że za każdym razem uświadamiają mi na nowo, gdzie i po co idę... I podsycają tęsknotę, by TAM dotrzeć i żyć na wieki! Bo życie zmienia się, ale się NIE KOŃCZY Modlę się dziś za tych, których życie już się zmieniło, a którzy jeszcze przygotowują się do wejścia TAM... I modlę się do tych, którzy, jak wierzę, już TAM na mnie czekają. Moi prywatni święci. .. (pisałam o nich rok temu). I śpiewam jedną z piękniejszych pieśni, w przepięknej aranżacji i wykonaniu:
6 komentarzy
Czytaj więcej