Przejdź do głównej zawartości

Przypomnienie...

  Nie pamiętacie (...)? (...) Jeszcze nie rozumiecie? (Mk 8,18n)

W ostatnich dniach Jezus w swoim Słowie robi mi solidną powtórkę... Skoro jeszcze do głowy i do serca niektóre rzeczy nie dotarły, trzeba tłuc do skutku....
Mówi mi przecież :
 
Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. (Rz 8, 35.37)




Albo:

Wszystkie troski wasze przerzućcie na Niego,
gdyż Jemu zależy na was. (1 P 5, 7)



Mało że mówi, to po stokroć to udowadnia konkretnym działaniem w moim życiu... A ja dalej - jak ślepy z dzisiejszej Ewangelii - nie widzę, nie pamiętam, nie rozumiem... Martwię się, co będzie, jak będzie... Denerwuję się tym, co mnie w najbliższej przyszłości czeka, trudnymi rozmowami, problemami po ludzku nie do rozwiązania... A On uparcie powtarza: zaufaj, powierz mi to, zależy mi na tobie, ze Mną zwyciężysz...
Chcę dziś na nowo wziąć sobie do serca zachętę św. Jakuba:

Wprowadzajcie słowo w czyn,
a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie (Jk 1, 22)

Amen!
Etykiety:

Komentarze

  1. Baranka20 lutego 2014 11:19

    :) ręka w Rękę, idź, nie bój się!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. M.20 lutego 2014 11:24

      :-) Tylko świadomość, że On mnie za rękę trzyma i nie pozwoli zginąć, pozwala mi iść naprzód...

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Radość...

"Radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku..." (1 P 1, 6) Łatwo mówić: "Radujcie się!" Jak tu się radować i cieszyć, kiedy wokół mokre, zimne szarości listopadowe? Trudno wtedy o radość, o sile do działania i generalnie do życia  nie mówiąc... Nie przynosi jej również lekka zmiana - hmm koloru? - nie, raczej tonacji, odcienia za oknem - z szarego, na nieco bardziej biały, co miało miejsce kilka dni temu... O radość, tak po ludzku, trudno także w obliczu przeróżnych - dużych i małych trudności, które gdzie nie spojrzeć piętrzą się w stosy i stosiki... Na moim życiowym podwórku oraz w szeroko pojętym sąsiedztwie... A jednak! Mimo wszystko, choć powodów do narzekania znalazłoby się (bez większego wysiłku!) całe mnóstwo, kiedy sięgam do głębi serca, przedzierając się przez te wszystkie szarości, stosiki i przeszkody, odnajduję tam Radość - taką właśnie przez duże "R", której nic i nikt odebrać mi nie zdoła! I, podobnie jak niedawno n...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Zmienia się, ale się nie kończy...

Koniec października. W kalendarzu jesień, za oknem ciepłe lato. Przepowiadacze pogody głoszą zgodnie: koniec tego dobrego - wraz z początkiem listopada jesień pokaże swoje mniej przyjazne oblicze, a kto wie, czy i zimy do współpracy nie zaprosi... Zmiany, zmiany, zmiany... Na szczęście początek listopada to nie tylko zderzenie ze zmianą pogody, ale także okazja do refleksji nad życiem - które, jak przypomina jedna z mszalnych prefacji, owszem, zmienia się - ale się nie kończy! Najpierw świętujemy razem z wszystkimi, którzy cieszą się już radością nieba, a potem modlimy się za tych, którzy w czyśćcu czekają na tę pełnię życia. Kilka lat temu napisałam o moich prywatnych świętych, których wstawiennictwa doświadczam na co dzień. Odkopuję dziś ten tekst i nieco aktualizuję. Moi święci.... Mam kilkoro "ulubionych", tych kanonizowanych i beatyfikowanych. Ale wiem dobrze, i mocno w to wierzę, że w niebie mam oprócz nich innych "swoich ludzi", takich prywatnych świ...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Boże Ciało...

Zapach piwonii niezmiennie kojarzy mi się z procesją Bożego Ciała... Wsłuchuję się dziś w słowa pięknej homilii Jałmużnika Papieskiego, wygłoszonej wprawdzie jakiś czas temu, ale jak ulał pasującej do dzisiejszego święta. Warto poczytać i przemedytować: Szedłem za Tobą, Panie Jezu, w Hostii utajonym… I tak idąc za Tobą ulicami naszego miasta myślałem o tym, jak Ty nie mieścisz się w kościele. Jak bardzo pragniesz z niego wychodzić, żeby brać udział w naszym codziennym życiu. W moim życiu. Pan idzie z nieba… Zagrody nasze widzieć przychodzi, i jak się Jego dzieciom powodzi. Największy Skarb, jaki mamy w Kościele, to Najświętszy Sakrament. To Twoja Obecność pod postaciami chleba i wina. Prostszych znaków nie da się już wymyślić. Garść mąki, kropla wody, słowa kapłana – świętego lub nie, i stajesz się obecny wtedy, kiedy my chcemy! Kiedy my Cię przywołujemy na ołtarz. Co za pokora i posłuszeństwo?! Możemy się Tobą karmić, adorować lub… nie zwracać na Ciebie uwagi nawet p...
8 komentarzy
Czytaj więcej